مردم را با تئاتر آشتی دهیم - وبلاگ تفریح و سرگرمی

به گزارش وبلاگ تفریح و سرگرمی، منطقه دو، جزء معدود منطقه هایی است که خوشبختانه جنسش جور است و از هر رنگ ونژاد طبقه و حرفه و سن و سال در آن زندگی می نمایند. اما گویا میان این همه تنوع، زور هنرمندان از همه بیشتر بوده و منطقه را به نوعی قرق نموده اند.

وبلاگ تفریح و سرگرمی - احمد رضا حجارزاده: یکی از هنرمندان ساکن منطقه، ندا ایزدی است؛ کارگردان جوانی که در دانشگاه سوره، کارگردانی تئاتر عروسکی خوانده و ساکن محله سعادت آباد است. ورود او به عرصه نمایش، ریشه در تحصیلات دوران ابتدایی و انگیزه ای داشت که معلم نقاشی اش در او ایجاد کرد. اما همین انگیزه ساده، خیلی زود تبدیل به استعدادی درخشان شد تا از او کارگردانی خوش ذوق و پیروز بسازد. او بارها برای بسیاری از نمایش هایش، تشویق شده و جایزه برده است. ایزدی به رشته هنری اش عشق می ورزد؛ درست همان طور که به منطقه و محله زندگی اش.

قصه های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید

چند سال است که در محله سعادت آباد زندگی می کنید؟

حدود 5 سال.

چه شد سر از کارگردانی تئاتر عروسکی درآوردید؟

وقتی بچه مدرسه ای بودم، یک معلم نقاشی داشتیم که روز آخر سال شماره تماسش را روی تخته سیاه نوشت و گفت اگر خواستید نقاشی یاد بگیرید با این شماره تماس بگیرید! من خیلی دوست داشتم نقاشی یاد بگیرم. با موافقت خانواده به کلاس نقاشی رفتم و تا مقطع دبیرستان ادامه دادم. آنجا مدیر و مشاوران مدرسه به خانواده ام گفتند چون نقاشی من بهتر از سایر درس هاست، مرا به هنرستان بفرستند. در هنرستان سوره، دیپلم گرافیک گرفتم. این هنرستان تنها هنرستان ایران بود که برای دختران رشته تئاتر داشت. آن موقع چند تئاتر دیده بودم و از کارهایی مثل ساخت ماسک و طراحی صحنه خوشم می آمد. بنابراین رشته تئاتر را انتخاب کردم و قبول شدم. در دانشگاه با مباحث بیشتری در خصوص تئاتر آشنا شدم. استادی به نام یوسف صدیق داشتم که کلاس هایش خیلی برایم مجذوب نماینده بود و از آنجا که من طراحی، نقاشی و حجم سازی بلد بودم، توانستم در آن کلاس ها پیروز شوم. استادم به من پیشنهاد کرد گرایش تئاتر عروسکی را انتخاب کنم.

چه زمانی رسماً کارتان را شروع کردید؟

یک روز خیلی اتفاقی با یاری یکی از دوستان متنی را آماده کردیم و به دبیرخانه جشنواره تئاتر عروسکی دانشجویی فرستادیم. متن قبول شد و با دوستان دیگر جمع شدیم و کار را آماده و اجرا کردیم که در آن دوره از جشنواره خیلی هم مورد استقبال نهاده شد و چند جایزه بردیم. نام نمایش خودِ خدا فقط نامه هات رو می خونه بود. بعد انگیزه بیشتری پیدا کردم و با نمایشی به نام فصل پنجم در جشنواره داخلی دانشگاه سوره شرکت کردم که در رپرتوآر تجربی دانشگاه تهران هم اجرا شد. کم کم به عنوان کارگردان تئاتر عروسکی شناخته شدم. تا به امروز در حوزه های مختلف عروسک سازی نموده ام. خاتمه نامه ام هم نمایشی به نام سارق خنده بود. 2 سال پیش متن نمایش لالایی ها، دروغ ها را به چهاردهمین جشنواره تئاتر تهران مبارک فرستادم که قبول شد و بعد هم با توجه به استقبال خوب تماشاگران، نمایش را در فرهنگسرای نیاوران اجرا کردم.

شما نخستین نمایش حرفه ای تان را در فرهنگسرای نیاوران اجرا نموده اید. آیا موافقید با این کار به منطقه و محله مسکونی خود پشت نموده اید؟ چرا در منطقه2 در پی مکان مناسب برای اجرای نمایش تان نگشتید؟ مثلاً فرهنگسرای ابن سینا.

راستش را بخواهید من اصلاً به فرهنگسرای ابن سینا فکر ننموده بودم. ابتدا قرار بود این نمایش را در تالار محراب در منطقه 11 اجرا کنم. حتی گمان نمی کردم این نمایش به علت عروسکی بودن به عنوان نمایش کودک و نوجوان شناخته گردد.

پس در جست وجوی سالنی برای اجرای تئاتر حرفه ای بودید.

بله. فرهنگسرای ابن سینا مکانی برای اجرای نمایش های کودک و نوجوان است. البته هنگام بازبینی نمایش در فرهنگسرای نیاوران هم گفتند گروه سنی نمایش، کودک و نوجوان است. ابتدا نمایش را به سالن های مختلفی مثل تالار هنر و تئاترشهر ارائه دادم اما هر بار کار رد شد. در نهایت باید بین تالار محراب و فرهنگسرای نیاوران انتخاب می کردم که به نیاوران رفتیم؛ چون از نظر موقعیت مکانی و فرهنگی بهتر بود.

فکر می کنید منطقه ما چقدر زمینه و قابلیت اجرا و معرفی چنین نمایش هایی را داشته باشد؟ این منطقه را از نظر فرهنگی و هنری چطور ارزیابی می کنید؟

اطلاعات دقیقی ندارم؛ چون هرگز پیش نیامده بخواهم اینجاکاری روی صحنه ببرم. تنها کارهای هنری ام در منطقه به اجرای نمایش در مهدهای کودک ختم می گردد. زمانی در بعضی مهدها نمایش های خیلی ساده اجرا می کردم که از نظر مالی بد نبود ولی اعضای گروه به تدریج از هم متلاشی شدند و دیگر نشد ادامه بدهیم. با این حال خیلی دوست دارم دوباره به منطقه و آن فضای کاری برگردم و در مهدهای کودک اجرا کنم.

ویژگی اجرای نمایش عروسکی در مهدهای کودک چیست؟

از بچه های مهدکودک خیلی انرژی می گرفتم؛ چون بچه ها وقتی در مهد هستند فضای کار برایشان صمیمی تر است و خیلی خودمانی اند. با عروسک ها راحت تر ارتباط می گیرند. وقتی بچه ها را از مهدکودک به سالن تئاتر می برند با غربتی که نسبت به فضا دارند ارتباط لازم شکل نمی گیرد. شاید فضای سالن تئاتر آنان را می گیرد. در واقع ارتباطی که بین بچه ها و نمایش و عروسک ها داخل فضای مهد هست در سالن تئاتر نیست اما خودم خیلی دوست دارم گروهی را جمع و آماده کنم و به همان فضا برگردیم.

شما به عنوان کارگردان تحصیلنموده تئاتر عروسکی که صاحب دانش و تجربه هستید. فکر می کنید با در اختیار داشتن چنین امکانی می توانید همین رشته را در منطقه و مکان هایی مثل فرهنگسراها و خانه های فرهنگ برای علاقه مندان تدریس کنید؟

بله. خیلی دوست دارم مکانی مهیا باشد تا حجم سازی را به بچه ها و حتی بزرگترها آموزش دهم، اما چنین فضایی را در منطقه ندیدم که خودم بروم و پیشنهاد بدهم. چه چیز از این بهتر که آدم جایی نزدیک به منزلش کار کند که رفت وآمد به آنجا برایش خیلی راحت تر است. به نظرم هر هنرمندی دوست دارد در محل زندگی خود فعالیت داشته باشد.

تعریف شما از منطقه و به خصوص محله سعادت آباد چیست؟ چه چیز در این محله برای تان مجذوب نماینده است و بیش از سایر ویژگی ها به چشم می آید؟

اگر بخواهم درباره محله خودمان یعنی انتهای خیابان کوهستان صحبت کنم باید بگویم اطراف ما پر از باغ های توت است. این فضای بکر برای من خیلی مجذوب نماینده است. قبلاً در اکباتان که بودیم چنین فضایی را در اختیار نداشتیم. بعلاوه دسترسی به بعضی مراکز مورد احتیاج در محله ما خیلی راحت تر از سایر محله های مرکز است.

فکر می کنید زندگی در سعادت آباد و شهرک اکباتان از نظر شرایط اجتماعی، شهری و فرهنگی چه تفاوت هایی با هم دارند؟

من در محله اکباتان به جهان آمده و همانجا بزرگ شده ام. احساس می کنم آنجا فضای بومی تری دارد. مثلاً ما همسایه هایی داشتیم که 20سال یا بیشتر با آنان همسایه و در جریان همه مسائل و مسائل خانوادگی یکدیگر بودیم. خانه های اکباتان به نوعی است که وقتی در را باز می کنید رو به خانه های مقابل باز می گردد و ناخواسته ارتباطی نزدیک و صمیمی بین همسایه ها شکل می گیرد. حتی خانه ها در بخش هایی مثل پله فرار با هم مشترکند اما چنین امکاناتی در اینجا مهیا نیست. مردم این محله از جاهای مختلفی برای زندگی آمده اند و معمولاً خانه ها آپارتمانی و چندواحدی است. همین موارد سبب شده فضای بومی موجود در اکباتان، اینجا وجود نداشته باشد.

رابطه تان با همسایه های محله چطور است؟ آنان را می شناسید و با هم در ارتباط هستید؟

بله. تا حدودی. با دو یا سه همسایه، صمیمی و در ارتباط هستیم. هیچ وقت مسئله ای با همسایه های مان نداشتیم.

همسایه ها و اهالی و کاسبان محله می دانند حرفه شما کارگردانی و اجرای تئاتر عروسکی است؟

بعید می دانم کسی این موضوع را بداند.

چرا خودتان را به آنان معرفی نکردید؟ می توانستید برای تماشا نمایش های تان آنان را دعوت کنید.

اتفاقاً برای اجرای لالایی ها، دروغ ها تعدادی از همسایه ها را دعوت کردم و بعضی از آنان به تماشای نمایش آمدند اما خب رفت و برگشت از سعادت آباد تا نیاوران خیلی سخت است و برای همه امکان پذیر نبود.

اگر قرار باشد یک نمایش عروسکی درباره محله تان بسازید آن نمایش چگونه خواهد بود و چه داستانی خواهد داشت؟

فکر می کنم علاقه دارم درباره گربه های خیابانی نمایش درست کنم چون محله ماگربه های زیادی دارد. در نمایشم به روابط گربه ها با هم و گربه ها و آدم ها می پردازم؛ مثلاً دسته ای از آدم ها گربه ها را دوست دارند و بعضی دیگر خیر. عده ای به آنها غذا می دهند و گروهی دیگر نه. رابطه این شخصیت ها برایم مجذوب نماینده است، یا مثلاً اتفاقی که تا به امروز خودم چند بار در خیابان دیده ام گربه ای را که تا چند روز پیش به آن غذا می دادیم ناگهان می بینیم دستِ همان گربه را ماشین لِه نموده!

درخواست یا پیشنهادی برای شهرداری منطقه ندارید؟

کاش مسئولان فرهنگی با برنامه ریزی های منسجم و نتیجه بخش، مردم را با تئاتر آشتی دهند. البته شاید این مشکل چندان به شهرداری و نهادهای دولتی ربطی نداشته باشد، بلکه به یک همدلی عمومی احتیاج دارد که مردم ما به تماشای تئاتر رغبت پیدا نمایند. ایجاد این همدلی می تواند هم از جانب هنرمندان باشد و هم از طرف مسئولان. آنان باید همت نمایند که مردم دلشان بخواهد تماشای تئاتر در سبد کالاهای تفریحی و فرهنگی شان باشد. اگر این فضا را در هر منطقه بیشتر کنیم، به خصوص منطقه ما که فضای بهتر و بیشتری از این نظر در اختیار دارد، خیلی خوب است. باید تئاترها را معرفی و با نصب بیلبورد، مردم را به تماشای تئاتر تشویق کنیم.

-

منتشر شده در وبلاگ تفریح و سرگرمی محله منطقه 2به تاریخ 1393/1/27