چرا پیاده روی می تواند تقریبا هر چیزی را درمان کند؟ - وبلاگ تفریح و سرگرمی

به گزارش وبلاگ تفریح و سرگرمی، زمانی که از یک عصب شناس در خصوص فواید پرسه زدن بی هدف سوال می گردد 20 دقیقه وقت صرف برشمردن دلایل 20 تا 30 دقیقه راه رفتن در روز می نماید. دو نوع راه رفتن وجود دارد: انجام آن در مکان های آشنا و در مکان های تازه.

به گزارش وبلاگ تفریح و سرگرمی به نقل از ال پائیس، اگر در مکان هایی راه می روید که از قبل می شناسید اولین تاثیرات مثبت آن فعال شدن قلب و عروق است: اگر پا های خود را حرکت دهید قلب تان را حرکت می دهید. همان طور که راه می روید سر خود را می چرخانید: میدان دید شما تغییر می نماید و با محرک های بصری به سمت راست و چپ روبرو می شوید.

به این ترتیب هر دو نیمکره مغز فعال می شوند و پیاده روی باعث می گردد که دو نیمکره مغز با یکدیگر ارتباط برقرار نمایند. دکتر برونو ریبیرو استاد بخش آناتومی و روانشناسی انسان در دانشگاه مورسیا در اسپانیا می گوید: این یک تمرین قوی است، زیرا در مغز یک نیمکره بر نیمکره دیگر تسلط دارد.

گاهی اوقات افرادی که با مدیتیشن کلاسیک دست و پنجه نرم می نمایند می توانند در حین پیاده روی به آن دست یابند. ریبیرو شرح می دهد که قدم زدن در منظره ها ناشناخته می تواند مزایای بیش تری داشته باشد. مغز ما دوپامین را آزاد می نماید یک انتقال دهنده عصبی که تازگی را در مغز نشان داده و به ما امکان می دهد خطر را شناسایی نموده یا به آن توجه کنیم.

دوز روزانه خوب دوپامین باعث افزایش یک انتقال دهنده عصبی دیگر به نام سروتونین می گردد که مسئول خلق و خوی ما است. پیاده روی به نگه داشتن هر دو انتقال دهنده عصبی در سطوح بالا یاری می نماید. شارل بودلر شاعر فرانسوی فلانور یا افراد پرسه زن رمانتیک پاریسی را به عنوان ناظران دلتنگی زندگی شهری توصیف نموده بود.

آنان در ابتدا مردان بی فایده و تنبلی محسوب می شدند که یاری چندانی به جامعه نمی کردند و این گونه تصور می شد که صرفا وقت خود را تلف می نمایند. در سال 1872 میلادی فرهنگ لغت بزرگ جهانی لاروس در قرن نوزدهم آنان را به طور دوسویه به عنوان افرادی بیقرار و بیکار توصیف نموده بود. با این وجود، در همان زمان هواداران هنر قدم زدن نیز ظاهر شدند. بالزاک سرگردانی را غذایی برای چشم ها نامید.

فواید پیاده روی

امروز از فواید پیاده روی چه می دانیم؟ مطالعات و آزمایش های بالینی نشان داده اند که حرکت فکری افرادی که پیاده روی می نمایند باعث تقویت خلاقیت می گردد. از آنجایی که راه رفتن احتیاجی به کوشش آگاهانه ندارد به فکر این امکان را می دهد که تصاویر جدیدی بگیرد و تداعی های جدیدی را ایجاد کند.

این حالتی عالی برای نوآوری است. مریلی اوپزو و دانیل شوارتز دو استاد دانشگاه استنفورد در مجموعه ای از مطالعات اجرا شده در سال 2014 میلادی که چگونگی تاثیر راه رفتن بر خلاقیت را مقدار گیری کردند تاثیرات پیاده روی را نشان دادند.

در جریان چهار آزمایش اجرا شده دانش آموزان در حالی که نشسته بودند، روی تردمیل راه می رفتند یا در محوطه دانشگاه راه می رفتند وظایف مرتبط با تفکر خلاق را انجام دادند. در یکی از آزمایش ها آنان باید باید کاربرد های غیرعادی اشیاء روزانه مانند دکمه یا لاستیک را پیدا می کردند. محققان دریافتند که وقتی دانش آموزان راه می رفتند شش برابر بیش از زمانی که نشسته بودند از این اشیاء استفاده می کردند.

با این وجود، اعضای گروه مورد آزمایش هنگام راه رفتن برای کار هایی که احتیاج به یک پاسخ دقیق و واحد داشتند خطای بیش تری را مرتکب شدند. محققان به این نتیجه رسیدند که اجازه دادن به فکر برای فرو رفتن در دریای افکار برای خلق کردن خوب است، اما نه برای یافتن راه حلی منحصر به فرد به منظور حل یک مشکل.

جایی که پیاده روی می کنیم نیز مهم است. قدم زدن در جنگل با قدم زدن در یک شهر یکسان نیست. مطالعه ای که به وسیله پروفسور مارک برمن در دانشگاه کارولینای جنوبی انجام شد نشان داد دانش آموزانی که از میان بیشه های درختان راه می رفتند در آزمون حافظه بهتر از دانش آموزانی که در شهر قدم می زدند عمل کردند.

مجموعه ای کوچک، اما پیوسته از مطالعات وجود دارند که نشان می دهند قدم زدن در فضا های سبز می تواند منابع فکری را که به سرعت به وسیله محیط های شهری ساخته دست بشر تخلیه می شوند دوباره تنظیم کند. گوشه ای پر از جمعیت، با صدای ترافیک، چراغ ها و بیلبورد ها به سرعت توجه ما را به خود جلب می نمایند. این در حالی است که هنگام پیاده روی در طبیعت در محیطی بدون محرک های قابل توجه فکر می تواند استراحت کند.

افرادی که با فراموشی دست و پنجه نرم می نمایند نیز می توانند با یک پیاده روی کوتاه و سریع خاطرات خود را بهبود بخشند. به گفته رونگ ژانگ استاد مغز و اعصاب در انستیتوی مغز پیتر اودانل جونیور در دالاس برای بهبود جریان خون در مغز باید ریتم قلبی خود را در طول پیاده روی افزایش دهیم تا جایی که در تنفس و حفظ مکالمه مشکل داریم.

در مطالعه وی گروهی از افراد میانسال و مسن با نیم ساعت پیاده روی در پنج روز در هفته حافظه و عملکرد شناختی خود را بهبود بخشیدند. یک سال پس از آن پیگیری نتایج یک آزمایش دیگر موثر بودن پیاده روی را نشان داد. هر دو مطالعه نشان می دهند که ضروری است این سطوح از فعالیت حداقل برای یک سال حفظ گردد تا متوجه بهبود در حافظه و شناخت شوید.

در سال 2020 میلادی نتیجه مطالعه ای که در مجله روانشناسی محیطی منتشر شد نشان داد که 30 دقیقه پیاده روی برای شکستن مارپیچ وسواسی افکار منفی کافی است. نویسندگان مقاله مرتبط با آن پژوهش نوشته بودند: پیاده روی چرخه را قطع می نماید و ما را از حلقه فکر خارج می نماید یا به این علت که منظره توجه ما را تغییر می دهد یا به این علت که ورزش بدنی تمرکز خاصی را می طلبد.

برای دستیابی به مزایای قلبی عروقی و محافظت در برابر بعضی تومور ها و بیماری های مزمن احتیاجی به طولانی بودن پیاده روی نیست. بر اساس نتایجی که اخیرا در مجله پزشکی ورزشی بریتانیا منتشر شده 75 دقیقه فعالیت بدنی میانه در هفته که نیمی از مقدار توصیه شده به وسیله سازمان بهداشت جهانی است می تواند از هر 10 مورد مرگ زودرس از یک مورد آن جلوگیری کند.

پس از آنالیز 196 مطالعه با 30 میلیون نفر جمعیت مورد ارزیابی محققان دریافتند که در مقایسه با بی تحرکی؛ ورزش میانه تا 30 درصد احتمال مرگ زودرس به هر علتی، 29 درصد احتمال مرگ ناشی از بیماری های قلبی عروقی و 15 درصد احتمال فوت بر اثر ابتلا به سرطان را کاهش می دهد.

نتیجه مطالعه دیگری در اسپانیا نشان داد که 50 دقیقه پیاده روی در هفته مرگ و میر را تا 30 درصد کاهش می دهد. برای افرادی که سال ها بی تحرک بوده اند حتی افزایش اندک فعالیت بدنی می تواند مزایایی داشته باشد. این افراد حتی اگر نتوانند به 150 دقیقه توصیه شده برسند پیاده روی با سرعت خوب به مدت 50 دقیقه در هفته می تواند سلامت شان را بهبود بخشد.

فردریک گروس فیلسوف فرانسوی نویسنده کتاب فلسفه راه رفتن معتقد است که بلند شدن و راه رفتن برای خوب فکر کردن ضروری است. او در کتاب خود سیر و سلوک متفکران بزرگی، چون نیچه، روسو و مونتن را بازگو می نماید. این طور نیست که وقتی غیرفعال هستیم خوب فکر نمی کنیم بلکه تمایل داریم ایده های ثابتی داشته باشیم. گروس توصیه می نماید هنگام راه رفتن چه در دفترچه یادداشت یا با تلفن یادداشت برداری کنید، زیرا ایده هایی که هنگام راه رفتن داریم خوب هستند، اما شنماینده و سبک می باشند و به راحتی فراموش می شوند. این مایه شرمساری است، زیرا همان طور که نیچه می گوید فقط ایده هایی که به وسیله راه رفتن به فکر می رسند ارزش دارند.