چرا آلبر کامو عاشق فوتبال بود؟
به گزارش وبلاگ تفریح و سرگرمی، آلبر کامو که از کودکی عاشق فوتبال شده بود، شباهت هایی را بین این ورزش، ماهیت انسان، اخلاق و هویت شخصی می دید و باور داشت سادگی در فوتبال با پیچیدگی های تحمیل شده از سوی مقاماتی مثل دولت و کلیسا در تضاد است.
به گزارش ایسنا، کامو نه فقط در داستان هایش، بلکه در بازی تیمی هم تنها بود. البته او این گونه توجه و احترام هم کلاسی های درشت هیکلش را که معمولاً به او نیم وجبی می گفتند، جلب می کرد. شاید هم خیال می کرد فوتبال، کاموی نوجوان را خوشبخت می نماید.
او در 7 نوامبر 1913 در الجزایر فرانسه به دنیا آمد. کامو اگرچه به خاطر فعالیت ادبی اش مشهور است، اما گفته است همه آنچه را که مطمئناً در خصوص اخلاق و تعهدات می دانم، مدیون فوتبال هستم.
آلبر کامو در دانشگاه الجزیره تحصیل کرد و از سال 1928 تا 1930 به عنوان دروازه بان برای تیم نوجوانان آنجا بازی کرد. البته او در سال 1928 فوتبال را در باشگاه ورزشی مون پانسیه شروع کرد.
او اگرچه از فوتبال لذت می برد، بعد ها به یکی از دوستانش گفت بود که بدون تردید، تئاتر را به فوتبال ترجیح می دهد. اما ابتلا به سل در 17سالگی، دوران ورزشی او نیز با خاتمه این دورۀ تحصیلی اش به اتمام رسید.
کامو در جایی از زمان حضورش در دروازه گفته: یاد گرفتم که توپ هرگز آن طور که انتظارش را دارید نمی آید. این به من در زندگی یاری زیادی کرد.
شاید این پرسش پیش بیاید که چرا آلبر کامو دروازه بان شد؟
ادواردو گالئانو، نویسنده اروگوئه ای گفته کامو نمی خواسته کفش هایش خراب گردد، برای همین دروازه بان شد تا زیاد ندود. هربرت لوتمن، نویسندۀ بیوگرافی آلبر کامو هم نوشته که او در بچگی آنقدر نحیف و کوچک بوده که هم تیمی هایش برای محافظت، او را درون دروازه می گذاشتند.
پاتریک مک کارتی، نویسندۀ کتاب کامو: بیگانه، نیز بُعد دلاورانۀ دروازه بانی را که داوطلبانه و بیگانه است به این برندۀ نوبل مربوط دانسته، چون نسبت به هر بازیکن دیگری کمتر جزیی از تیم است و گفته احتمالا کامو هم از همین خوشش آمده.
اما روژه گرنیه، نویسنده و روزنامه نگار فرانسوی علت دیگری دارد: شاید، چون دروازه آدم را یاد صحنه می اندازد و دروازه بان توی آن احساس می نماید که مثل هنرپیشه است. این به طور تلویحی اشاره ای است به عشق و علاقۀ آینده کامو به تئاتر.
هرچند که کامو پس از 17سالگی دیگر نتوانست فوتبال بازی کند، اما همواره تا خاتمه عمر یک تماشاگر پروپا قرص فوتبال باقی ماند.
او در دههٔ 1950 در مصاحبه با یک مجلهٔ ورزشی درباره تیم سابقش، RUA، گفت: احساساتی می شوم… چقدر تیمم را دوست داشتم. به خاطر شادی پس از پیروزی، آن گاه که با خستگی پس از کوشش در هم می آمیزد… چقدر بی نظیر! و بعلاوه به خاطر میل احمقانهٔ گریستن در شب های شکست…
منبع: فرارو